و درختانی که خشکیدند

حرارت تحمل ناپذیر آفتاب تاب از برکه گرفت. برکه نای ایستادن نداشت و همه آبش را به آسمان بخشید. اما سینه های آسمان تشنه تر از آن بودند که با بخارات برکه ای کوچک  ابر بزایند. و اینچنین خشکسالی آغاز شد. مردمان وقتی از رحمت آسمان نا امیدشدندِ، سر به زیر افکندند و اندک اندک  از آبادی کوچ کردند . امید گشایشی در زمین هم نمانده بود.

سبزه ها بجز  آنهایی که دستشان به دامان درختی رسیده بود زرد شده بودند.  باد گرمی که می وزید برگ های خشک درختان را به زردی سبزه ها پیوند می زد.

لحظه ها بی دریغ گذشتند و هیچ نشانی از برکه و سبزه و آدمی نمانده بود.  آسمان در حسرت قطره آبی مانده بود تا ابری کشد بر  چهره شرمگین خورشید. و زمین لبهای ترکیده اش نای سخن گفتن با در خت را نداشت. درخت اما استوار گویی که راهی بجز از ایستادن ندارد مانده بود، بی برگ ، بی بار و بی هیچ نوایی که برگهایش روزگاری به مدد باد می خوانندند.

آن سال هیچ باران نبارید و سالی دیگر هم و سالیانی دیگر نیز.

در پشت زمان ها آسمان سینه اش از انبوه ابر سرشار شد.

نعره زد  از اعماق دل

بر هرچه ناحقی که در حق زمین اش کرده بود.

ابر بارید ، افتاب یک بار دیگر رو عیان کرد با تبسم

سبزه روئید ، کرم ها و مورچگان در جنب و جوش افتادند

هر چه گاوان و سگان و گوسفندان مانده بودند

زندگی از سر گرفتند

آدمی ارابه قدرت دگر باره برانندند

لیک تا بیکران جست شان

هیچ درختی را نجستند

عاقبت نام درخت را از زبانشان بشستند

ناله مرداب



آه اگر راهی به دریائیم بود

از فرو رفتن چه  پروائیم بود

گر به مردابی زجریان ماند آب

از سکون خویش نقصان یابد آب
 جانش  اقلیم  تباهی ها  شود

    ژرفنایش گورماهی شود  

 آهوان ، ای آهوان دشتها

گاه اگر در معبر گلگشت ها

جویباری یافتید آوازخوان

رو به استغنای دریاها روان

جاری از ابریشم جریان خویش

خفته بر گردونهء طغیان خویش

یال اسب باد در چنگال او

روح سرخ ماه در دنبال او

ران سبز ساقه ها را میگشود

عطر بکر بوته ها را میربود

بر فرازش ، در نگاه هر حباب

انعکاس بیدریغ آفتاب

خواب آن بیخواب را یاد آورید

مرگ در مرداب را یاد آورید

آدمها و درخت ها

 تقدیم به خانواده نوروزنژاد

به مناسبت دریافت جایزه جوان خوارزمی امیرحسین

درختان

موهبت زیستن که تنها یکبار نصیب آدمی می شود ، بی آنکه بدانیم رو به زوال می گراید. چونان شمعی که قطره قطره آب می

 شود، آتش عشقی که درما ریشه کرده است ذره ذره آب خواهد شد. گریزی از سوختن نیست. ما برای رفتن آمده ایم، اما به ماندن خو کرده ایم. همچون شمعی خاموش، ماندن هم بهایی ندارد حتی اگر به درازا بینجامد. شاید جستن، یافتن و آنگاه به اختیار خویش برگزیدن آنچیزی باشد که همه لذت زیستن را در خود جمع کرده باشد اما گاهی ماندن هم ارزشی بمانند رفتن می یابد و آن هنگامی است که نشانی از رفتن بوده باشد و درختان چنین نشان هایی اند. آنها مانده اند و با دستان نوازشگر باد نام کسانیکه آنها را نشانده و رفته را زمزمه می کنند    

   نامشان زمزمه نیم شب مستان باد    تا نگویند که از یاد فراموشانند                                       

                                                                                       

آدمها

فرشته مرگ که  آدمی را تنها  یکباربه آغوش می کشد ،بی آنکه حضور گام هایش را حس کنیم به ما نزدیک می شود. ما بی خبر از حضور جاودانه مرگ در آتش حیاتی که از درون مان شعله  می کشد خیال جاودانه می پزیم.. گریزی از مرگ نیست و جاودانگی وهمی است که در فرار از هیبت فرشته مرگ به دامانش می آویزیم. اگرچه با مرگ فراموش می شویم و حباب جاودانه خیال با دستان مرگ می ترکد، اما اگر چندان ایثارگر باشیم که هستی خود را در دل  بذری خرد نهان کنیم، به درختی  

برخواهیم نشست که  در برگهایش به دستان نوازشگر باد سرود زندگی خواهد خواند

و ما یک بار دیگر متولد خواهیم شد

شب قدری که به سوی سکولار شدن رفتم

دیشب شب قدر بود. من که مسافری را به دیار فرنگ راهی می کردم بعد از آن وقتی سایر همراهانم قصد عزیمت به سوی قم داشتند از من نیز خواستند که همراه آنها به قم برای شب بیداری و شب زنده داری بروم اما دیدم شب قدرم نمی آید. در راه که می آمدم تمام موجهایی که می شد گرفت را یکی پس از دیگری پشت سر می گذاشتم و چیزی بجز گریه و زاری نمی یافتم. گاه گاهی فقط وقتی به رادیم پیام می رسیدم آهنگی سوزناک و احساس برانگیز می شنیدم. فکر کردم اگر پیشتر اسلام ما در این سرزمین اسلام آخوندی و روحانیتی بود امروز شده اسلام مداحی. در باب شب قدر فقط آنچه فضا برای گقتن و شنیدن باقی مانده  بود چیزی نبود الا انشاء در مورد ارزش ها و مداحی و گریه و زاری برای امامان و لا غیر.وفتی هم داشتم درعمق این مباحث و چرایی آنها غوطه می خوردم یادم آمد که رئیس جمهوری داریم که ارباب مداحان است. مداح کیست؟ مداح کسی است که بصورت لاینقطع جملات و خاطراتی را می گوید تا مانع از تعقل شنونده شود در حقیقت تعقل او را در جهت اثبات ادعای خویش به خدمت بگیرد. چیزی که در سحر کلام افرادی چون سروش و شریعتی هم بود با این تفاوت که مبنای کلام این دو بزرگوار تعقل و اندیشیدن بود اما چنان صلب و استوار بود که منطق شنونده را در خدمت خویش می گرفت  تا او را به درجه بالاتری از اندیشیدن رهنمایی کند. اما مداح برای بهمراه کردن شنونده به نقل قول ها و داستان گویی ها ( مستند و یا خود ساخته) تکیه می کند تا از احساسات برانگیخته او برای پوشاندن شعبده بازی اش استفاده کند.
دلم برای روزهای کودکی  که با آوازهای حزین آخوند محله و نوحه خوانهای شب های قدر بیدار می ماندیم گرفت اما دیدم دیگر دلم به شنیدن آنها رضا نمی دهد. در خود فکر کردم کاش محفلی بود که می شد قدری باهمفکری هم در پاس داشت این شب ها کوشید اما دیدم که حکومت همین کوره راه ها را برای همفکری بسته است. کانون توحید که در ایام بعد از خرداد راه افتاده بود برایم خاطراتش زنده شد  وسخنرانی ملکیان و شبستری  که چه باشکوه بود . حال حکومت به بهای حفظ خود با تمام نوسازی ها مقابله می کند. هرچند می داند که فردای مسلمانی  اش در گرو امروز همین نوسازی هاست اما ابایی ندارد ولو برای یک روز بیشتر بر سر کار ماندن محفل های مشهد و تبریز و تهران را ببندد و بر در خانه کروبی گماشته بگمارد تا مبادا اجتماعی صورت بگیرد.
حال اندک اندک  سهمی از اتفاقات که در مسلمان شدن من نقش داشته اند از ربنای شجریان و دعاهای سحری گرفته تا حسینه ارشاد و کانون توحید یکی یکی برچیده می شوند. و فردا از مسلمانی من بجز نماز و روزه ای برجای نخواهد ماند و من سکولار خواهم شد. .